Ook ten tijden van mijn jeugdelijke jaren kon het mij niet bekoren en sloeg ik ook steevast ieder goedbedoeld aanbod spontaan alsmede vol overgave af, met tot gevolg dak al in een vroeg stadium automatisch overgeslagen werd bij het inventarisatierondje. Tijden, waarin de “boomstammetjes” van de HEMA ongekend populair waren, alhoewel het in mijn optiek niet veel voorstelde. Slagroom om de ware lading te dekken en met van die vies glimmende gummiballen erop, wat dan kersen en/of aardbeien bleken te zijn, met precies in het midden twee flinterdunne chocolade blaadjes. Wanneer ze nu precies van de feesttafels zijn verdwenen weet ik niet meer, maar ineens was daar die (nog fantasielozere) vlaai uit het zuiden des lands, die binnen een absolute recordtijd niet meer uit het huiselijk feestgedruis weg te denken was. Integendeel, het ontpopte zich tot een ware plaag. Behoefde je met die stammetjes enkel even te inventariseren wie er een vorkje mee wenste te prikken, met de opkomst van de vlaai kreeg de liefhebber ook nog eens te maken met een waar arsenaal aan mogelijkheden.
“Nettie, appelkruimel, aardbeien slagroom, citroenperzik of rijstevlaai?” “Wilma?” “Jan?” “Pa, appelkruimel.” “Henk?” “Nou…euh…. appelkruimel, citroenperzik,…euh…aardbeien slagroom of rijstevlaai?” “Ja pa, kan ook met slagroom.” “Denk jij nog even na Henk.” “Rob hoeft niet.” “Ineke?” “Mama?” “Solange?” “Is zeker lekker ja.” “Appelkruimel voor Henk.” “Leo?” Bla bla……
En voor je het weet ben je gewoon een stief kwartier verder. Maar ja, dat was je wellicht met die stammetjes ook kwijt geweest, want die moesten eerst nog behoorlijk precies gesneden worden, terwijl de vlaaienboer hem ter plekke voor je in het aantal gewenste stukken snijdt. Das dan wel weer een prettige bijkomstigheid…. toch? Die saaie vlaaien zijn trouwens dermate populair, dat je er werkelijk waar ‘s morgens als de kippen bij moet zijn om die dingen te scoren, want krap vijf kwartier na openingstijd is het merendeel van de voorraad reeds met de noorderzon vertrokken. Maar de dagen van de saaie vlaai zijn geteld, want een nieuw alsmede smaakvol en bovenal fantasierijk fenomeen is in opkomst. Handgemaakte kunstwerken, die niet alleen het predikaat vakmanschap meer dan waardig zijn, maar waar menig zichzelf respecterende banketbakker alleen maar van durft te dromen dattie het ook maar voor de helft zou kunnen maken. Taarten, niet gemaakt, noch vervaardigd, edoch gecreëerd met liefde, passie en toewijding alsmede een dosis fantasie en vakkundigheid die haast tegen het schier bovennatuurlijke aangrenzen. Van Bob de Bouwer, Walt Disney, sleepboten, vliegtuigen en alles wat Nickelodeon te bieden heeft, tot en met een compleet ingerichte manege, kerststal en last but not least (mijn favoriet) een in prikkelende lingerie gehulde vrouwenbuste (in iedere gewenste kleurstelling) behoren tot de talloze mogelijkheden die de taartdecoristen te bieden hebben. Kortom, alsmede simpelweg gesteld, u vraagt en zij creëren.
Taart heeft mij never nooit kunnen bekoren, maar bij het horen van “Pap, de taart is er ook” (en vervolgens komt de taartenmaakster binnen, ha ha) voel ik niet veel later toch dat bekende onbekende gevoel in mij opkomen bij het zien van al die eenvoudige vreugde en bewondering zodra het smaakvolle kunstwerk onthult wordt, waarna vervolgens (na heel veel momenten van uitstel, want….”Ach….wat is het toch zonde.” en tig geschoten digitale plaatjes) uiteindelijk het mes er ingaat en een ieder zich tegoed doet aan een bijzonder staaltje van maatwerk. En ik? Ik proef met mijn ogen en laat ze geheel te buiten gaan aan de smaak naar meer.
