Door Diana Tol – Het boek begint met het hoofdstuk ‘Ingrediënten van ahornsiroop tot zetmeel’. In dit hoofdstuk worden meer dan 150 producten op een heldere manier beschreven. De beschrijvingen gaan gepaard met prachtige, inspirerende foto’s. Dit maakt dat ik met plezier nog eens lees over de verschillende soorten boter en alle wetenswaardigheden over eieren met graagte verneem. Heerlijk zo’n boek, waarin de beschrijving en de foto’s ervoor zorgen dat je de producten bij wijze van spreken kunt proeven. Ik lees over de drakenvrucht en rapadura. Spontaan krijg ik allerlei ideeën voor desserts. Maar o help, die ideeën zullen even moeten wachten, want mijn fantasie wordt nog verder geprikkeld.
Inmiddels ben ik beland bij het hoofdstuk ‘Technieken’. Nu komen alle belangrijke technieken aan bod. Het maken van bavaroises, hoe te flamberen, een overvloed aan decoraties en garneringen, het houdt maar niet op. De foto’s zijn werkelijk prachtig en maken dat ik enorme zin krijg om lange vingers te bakken, suiker te trekken en meringues te maken. Bij het kijken naar de diverse chocolade decoraties kan ik alleen nog maar zuchten. Hoeveel desserts zou ik met dit alles kunnen maken? Oh, zoveel desserts en zo weinig tijd!
De benodigde tijd wordt in dit hoofdstuk overigens niet aangegeven. Daar kan men slechts naar raden. Maar ach, persoonlijk trek ik er graag een vrije middag voor uit. Dan kom ik er vanzelf achter hoelang het duurt om een schaaltje gekonfijte bloemblaadjes te produceren.
Ondertussen zet ik maar een lekkere mok thee en knabbel wat aan een biscuitje, terwijl mijn ogen zich verlustigen aan het ‘echte werk’. Dit boek leest bijna als een roman; je leert de spelers kennen, hun achtergrond, hebbelijkheden en, niet te vergeten, hun mogelijkheden. Tenslotte komt dit dan allemaal samen in het slotstuk, genaamd ‘Recepten’.
Wederom prachtige foto’s en een duidelijke verdeling van het soort dessert. Bij het onderdeel ‘Cremes en mousses’ wordt mijn aandacht getrokken door de recepten voor theecrémevariaties. Hier is een perfecte mogelijkheid om, na een Aziatisch diner, nu eens geen dessert met kokos of banaan te serveren. Deze week trakteer ik mijn gasten op: Theecrème en theeganache (geserveerd met vers fruit).
Blij merk ik op dat alle benodigde ingrediënten gewoon in mijn dorp te krijgen zijn. De bereidingstijd staat duidelijk aangegeven en klopt ook nog, evenals de aangegeven hoeveelheden. Luid zingend, roer, mix, bak en koel ik mijn twee dessertonderdelen. Dit gaat van een leien dakje.
Erg benieuwd naar het resultaat zet ik, zodra dit kan, mijn tanden in de heerlijkheden. En ja, heerlijkheden zijn het. De crème is heerlijk vol en romig van smaak, met een subtiele hint darjeelingthee. Mmmm… feestje. De ganache, och de ganache; chocolade is al zo’n feest, maar ronduit zalig, wanneer zij wordt gecombineerd met thee. Dat blijkt.
Als ik ’s avonds mijn gasten het dessert voorzet, zijn zij het roerend met mij eens. Jammer genoeg. Met lede ogen zie ik alle crème en ganache in gulzige monden verdwijnen. Dat de theecrème er wellicht mooier uit had gezien als voorzichtig het bovenste laagje verwijderd was, valt alleen mij op.
Mijn gasten zijn vooral bezig met het consumeren van de heerlijkheden. Zelfs het restje ganache, dat ik veilig in de koelkast had verstopt, moet er aan geloven. Er blijft helemaal niets meer over. Behalve dan de complimenten van vijf tevreden eters en niet te vergeten dat geweldige boek. Dat boek waar ik morgen nog maar eens in ga kijken…
Deel 2
Ik zit heerlijk in de keuken. Het groot handboek Desserts ligt weer opengeslagen op de keukentafel. Zoals eerder gezegd: de layout is fantastisch en de beschrijvingen zijn duidelijk. Dit boek is verdeeld in de hoofdstukken Ingrediënten, Technieken en Recepten. Alsof dat nog niet genoeg is, is er in dit boek ook nog ruimte voor Extra’s. Deze vijf hoofdstukjes staan verspreid tussen de recepten, maar zijn via de inhoudsopgave makkelijk terug te vinden. Extra’s vertelt over ovenvormen, gereedschap, keukenhulpjes, sappen, siropen en essences en tenslotte het aromatiseren met alcohol. Dit alles natuurlijk op de manier die zo kenmerkend is voor dit boek: inspirerend.
Voor ik er erg in heb, sta ik aan het aanrecht en heb mijn maatbeker en keukenweegschaal paraat. Tot mijn grote verbazing wil ik de Griesmeelpudding met sinaasappelsaus maken. De foto in het boek heeft mij overgehaald. Mijn man vindt het heerlijk, maar griesmeel kan mij persoonlijk niet bekoren. Ik ben benieuwd, erg benieuwd zelfs, waar deze inspiratie toe gaat leiden.
Alhoewel ik dus nog niet weet hoe dit dessert mij gaat bevallen, word ik wel erg vrolijk als ik constateer dat ik eigenlijk alle ingrediënten standaard in huis heb. Alleen de griesmeel moet ik even halen.
Terwijl in mijn pannetje de melk, vanillemerg en sinaasappelschilletjes staan te koken, word ik steeds vrolijker. Wat een fijne basis. Als ik tenslotte de griesmeelpudding afmaak door er geklopte slagroom doorheen te roeren, heb ik er het volste vertrouwen in. Een grote lik bevestigt wat ik al begon te vermoeden: dit wordt zalig. Omdat ik niet zo houd van sterke alcoholsmaken in mijn eten, heb ik de sinaasappellikeur mee laten koken in de saus. En oh, wat heerlijk. Deze griesmeelpudding heeft niets, maar dan ook helemaal niets te maken met het toetje waar ik aan dacht en niet van houd. Deze pudding heeft met recht het predicaat ‘dessert’ gekregen.
’s avonds kijk ik naar het blije gezicht van mijn man. Verrukt eet hij driekwart van de pudding. Zelf heb ik er ook totaal geen moeite mee om deze griesmeel te eten. Sterker nog, met dit recept in de hand roep ik: ‘Griesmeel rocks’. Een kwartiertje later is de griesmeelpudding met sinaasappelsaus verleden tijd. Mijn man vraagt enthousiast wat er nog meer voor heerlijkheden in dát boek staan. Het is duidelijk. Niet alleen ik, maar ook Henk is in de ban van het boek. Ik denk dat dit wordt vervolgd…
De griesmeelpudding was zo’n succes dat ik besluit deze ook te maken als mijn moeder komt eten. Dit keer steek ik porties uit de pudding. De smaakt blijft hetzelfde; verrukkelijk, maar de pudding ziet er gelijk veel mooier uit.
Deel 3
Vanavond krijg ik eters, die ik graag 
op een speciaal en lekker dessert wil trakteren. In eerste instantie slaak ik een zucht, want: eigenlijk heb ik helemaal geen zin in een dessert. De afgelopen tijd zat zo propvol verjaardagen en feestjes, dat ik ondertussen een beetje uitgesnoept en -gegeten ben. Ja, ik weet het, maar onderhand ben ik wel klaar met al dat ‘feest-eten’. Het is alleen een beetje flauw dat mijn gasten daar dan de dupe van moeten worden.
Ik krab nog eens op mijn hoofd en vraag mij af wát ik dan ga maken. Als hoofdgerecht maak ik bladerdeeg pakketjes, gevuld met varkenshaas en twee kazen. Na zo’n machtig hoofdgerecht kom je al snel uit op ijs en, nee, daar heb ik dan echt geen zin in. Nou ja, tenzij het zelfgemaakt is natuurlijk. En een beetje origineel. Dat vind ik ook altijd wel prettig.
Terwijl ik peinzend aan de keukentafel zit, valt mijn oog op mijn kookboeken aldaar. Natuurlijk. Hoe kon ik dat vergeten. Het groot handboek Desserts staat als het ware op mij te wachten. Ik blader het boek nog eens van voor naar achteren door. Hoewel inspirerend, brengt het hoofdstuk ‘Ingrediënten’ geen uitkomst. Ook bij het lezen van het hoofdstuk ‘Technieken’ zie ik niet wat ik zoek. Uiteindelijk beland ik bij het hoofdstuk ‘Recepten’ en bij het onderdeel ‘IJs, Sorbet en Granité’ vind ik precies wat ik zoek: Meloensorbet met honingkaramel.
Kijk, hier word ik dus erg blij van. Terwijl ik het recept lees, kan ik het eindresultaat al bijna proeven; heerlijk fris en licht sorbetijs, dat je kunt oplepelen met een heerlijk krokant stukje honingkaramel. Ja. Dit ga ik maken!
Het recept is erg eenvoudig, ook wel eens leuk, en zowat alle ingrediënten voorhanden. De toch wel essentiële meloenen zijn snel gekocht, evenals de nog ontbrekende acaciahoning. Na de aangegeven 30 minuten ijsmachine, vind ik de sorbet nog iets te dun. Dat geeft helemaal niets, ik ben ruim op tijd en zet het ijs gewoon in de vriezer tot vanavond.
De honingkaramel ligt ondertussen af te koelen als mijn man voor de lunch thuiskomt. “Wat ben jij voor lekkers aan het maken?” vraagt hij verrukt. Samen nemen we een klein voorschotje. Blij kijken we elkaar aan; wat is dat lekker zeg! De visite blijkt het daar later volledig mee eens en er blijft dan ook helemaal niets van de sorbet over. Slechts twee verdwaalde stukjes honingkaramel blijven, als een klein stilleven, op het aanrecht achter.
Het zal geen verrassing zijn als ik zeg dat ik het groot handboek Desserts nog heel vaak ga gebruiken. Zelden heb ik een boek in handen gehad wat mij van begin tot eind zo kon boeien. Er staan geweldige recepten in. Combineer dat met de inspiratie die al lezend wordt opgedaan, dan zijn de mogelijkheden eindeloos. Conclusie: een heerlijk, duidelijk boek wat je de komende jaren regelmatig zult gebruiken. Een lust, of eigenlijk een ‘must’ voor zowel de beginners als de gevorderden.
Titel: Groot Handboek DESSERTS
Auteur: Claudia Bruckmann en Cornelia Klaeger
Uitgever: Deltas
ISBN: 978-90-447-3550-5
Aantal pagina’s: 350
Aantal recepten: Meer dan 100 + meerdere basisrecepten
Taal: Nederlands
Adviesprijs: 9,95
Moeilijkheidsgraad: Makkelijk tot moeilijker
