Na ruim een uur en veertig minuten rijden was ik er. In het prachtige Hattem, net onder Zwolle. Een vrije vrijdag en pestweer; een uitstekende dag om het Nederlands Bakkerijmuseum ‘Het warme land’ te bezoeken. Ook al is dat vanuit Leiden dus wel een stukkie rijden…
Een hele aardige vrouw in een schattig winkeltje verkocht me het kaartje voor het museum en toen kon het feest beginnen. Het museum is niet heel groot, maar er is een heleboel te lezen en te bekijken. En dat kon op mijn gemak, want ik was de enige gast tijdens de anderhalf uur dat ik er was.
Ik ging er heen omdat ik – geïnspireerd door het artikel in MjamTaart over het verleden van onder meer speculaaskoeken – geïnteresseerd was geraakt in oude verhalen over brood en vooral banket. Dat een jongen vroeger een speculaaspop gaf aan de familie van het meisje dat hij leuk vond, en dat hij ‘de benen kon nemen’ als hij het onderste stuk terugkreeg, is toch een geweldig verhaal? (Dat hoorde ik bij Heel Holland Bakt. En ik hoop dat ze komende jaar nog veel meer van dat soort verhalen gaan vertellen.)
In het museum las ik onder meer over de geschiedenis van beschuit met muisjes bij geboortes, over de eerste taarten van schuim en over de oudste manier om marsepein te maken. Zoals gezegd, op deze vrijdag was het heel rustig, en het is ook niet heel groot, maar zeker de moeite waard als je op zoek bent naar mooie oude verhalen zoals ik. Toen ik wegging, kreeg ik het boek mee Brood geen alledaagse kost over de geschiedenis van brood in Nederland. Heerlijk om op de volgende vrijdag met pestweer lekker op de bank te lezen.
Zo blijf ik op zoek naar de leukste verhalen over de geschiedenis van brood en banket en hun invloed op ons bakken van vandaag de dag. En op onze uitdrukkingen bijvoorbeeld.
Voor mezelf, en hopelijk voor een artikel in MjamTaart. Want verhalen over taart en gebak en koek, daar krijg je toch nooit genoeg van?
Michelle
