Het gezegde luidt: ‘niets zo veranderlijk als het weer’….en zeker dit jaar kunnen de Nederlanders daarover meepraten… Van een herfstige winter naar 20 graden onder nul met de bijbehorende Elfstedenkoorts. Net ruim een week de lente op bezoek gehad en de afgelopen dagen kans op winterse buien. Met behoorlijk stabiel lenteweer in Spanje (lees: dagelijks gemiddeld 20 graden) moet ik deze uitdrukking dan ook tijdelijk even aanpassen. Inmiddels ben ik 35 weken zwanger en ik geloof dat, uhh oh nee, herstel..ik weet zéker dat mijn vriend het kan beamen: ‘niets zo veranderlijk als een zwangere vrouw’. We kunnen het hebben over zin in eten of over schommelingen in gemoedstoestand, maar volgens mij heeft bijna iedereen die een zwangerschap heeft meegemaakt wel een bijzondere anekdote. Achteraf herken je je vaak niet in die dwaze zwangere vrouw zonder relativeringsvermogen… In de vrouw die dingen at die je anders normaal nooit at (zoals ik nu graag roggebrood met kaas en radijsjes eet waar ik eerder niet aan zou moeten denken).
Zo huilde ik bij de zwangerschap van mijn inmiddels 4 jaar oude dochter tranen met tuiten bij de serie Roseanne, een goede vriendin van mij gooide haar volledige kastinhoud een verdieping naar beneden en mijn moeder ging toen ze zwanger was van mij naar de Hema om de lucht van de rookworsten op te snuiven. Nu ben ik alweer bijna 8 maanden mijn relativeringsvermorgen kwijt en kan ik binnen 5 minuten switchen van heel graag naar die winkel willen voor schoenen die ik heb gezien en daar eenmaal gekomen gewoon geen zin hebben om te passen, want ik weet toch niet welke kleur schoenen het beste bij mijn garderobe past. Ik geloof dat ik er maar één woord voor heb…vermoeiend.
Het is dan nu ook wel heel fijn om lekker mee te kabbelen in de Spaanse rituelen van de Semana Santa (de ‘heilige week’ voorafgaand aan pasen). Even niet te ingewikkeld nadenken of teveel twijfelen, maar gewoon als kuddedier met de meerderheid meesjokken, heerlijk. Op Goede Vrijdag gaan we de Paasprocessie in de stad bekijken. Kenmerkend voor deze processies zijn de grote beeldengroepen en de kledij met puntvormige maskers. Het laatstgenoemde doet mij meer denken aan de kleding van de Amerikaanse Ku Klux Klan, wat het een ietwat luguber, maar desondanks een indrukwekkend tintje geeft.
Op zondag zal ik met mijn dochter een Mona de Pascua maken. Het eten van deze lekkernij is een traditie in de Spaanse regio’s Catalonië, Valencia en Murcia die het einde van de Vasten symboliseert. De Mona de Pascua is een paastaart die oorspronkelijk werd gemaakt van zoet en licht gebak en meestal versierd met hardgekookte eieren of droge worst. Vandaag de dag is chocolade vaak het hoofdbestanddeel van de ‘mona’ en zijn de hardgekookte eieren vervangen door de meest uiteenlopende chocoladeversieringen.
Tegenwoordig doet in Catalonië volgens de traditie de peetvader of grootvader een ‘mona’ cadeau aan zijn petekind of kleinkind op paaszondag. Op paasmaandag, de zogenaamde ‘Día de la Mona’, wordt die taart dan opgegeten samen met de hele familie. Ons lieve petekindje Mees woont in Nederland, dus haar ‘mona’ houdt ze nog tegoed. Opa is met pasen wel op bezoek en wordt binnenkort alweer 60 jaar, dus we draaien de traditie voor dit jaar dan maar even om en geven opa de ‘mona’ kado.
Vele patissiers maken een echte specialiteit van hun ‘mona’s’. Als je rond de paasdagen Barcelona of andere Catalaanse steden bezoekt, kun je in de etalages van de bakkers en patissiers ontelbare indrukwekkende ‘mona’s’ bewonderen. Wij gaan zondag lekker simpel voor de ‘kinderversie met veertjes’. Een kinderhand is gauw gevuld…en in dit geval van deze zwangere vrouw ook 🙂
Bekijk snel hoe je deze Mona de Pascua zelf kunt maken.
Veel bakplezier en eet smakelijk!
Kirsten van Bekkum
