Precies weet ik het ook niet meer, maar de ontmaagding van het absolute geloof in de magie van Nederlands grootste kindervriend werd in de zomer van 2008 definitief doorbroken tijdens een documentaire over Erik van Muiswinkel.’Op het moment dat ze de kamer binnenkwam werd er een fragment getoond uit één van zijn theaterprogramma’s, waarin hij weliswaar volstrekt onherkenbaar in beeld werd gebracht, maar zijn vage silhouet – en de vier woorden die hij sprak – waren voor haar meer dan voldoende om op te merken dat dit persoon toch echt wel verdacht veel op de Hoofdpiet leek. Nu was het haar in de maanden daarvoor zeker niet ontgaan dat Marc Marie Huijbregts een evenzo merkwaardig piepstemmetje heeft als Sorry Piet, maar kennelijk was haar naïviteit nog net even te sterk om dat bewuste kwartje te doen laten vallen, hoewel kinderen natuurlijk veel meer weten dan dat wij denken dat kinderen kunnen weten. Maar dat terzijde, de ban was gebroken en zij stond dus op die zwoele zomeravond voor de deur der grote openbaring, maar had zelf al aangegeven hem nu nog niet te willen openen.
Iets meer dan twaalf maanden heeft ze, met haar handen op de rug, voor die deur gestaan. Maar het zeker weten en de ontembare nieuwsgierigheid naar het grote geheim achter die deur, hebben uiteindelijk de verleiding niet kunnen weerstaan en nam zij dus – op het moment dat Marc Marie in de hoedanigheid van jurylid één der kandidaten voor een verdere afgang trachtte te behoeden – de gouden klink voorzichtig ter hand, om de deur vervolgens op een flinterdunne kier te zetten. “Wat praat hij toch apart…hé?” gevolgd door die stilzwijgende, edoch alleszeggende blik van ’ready when you are’, ten teken dat ze nu wel klaar was voor het Grote Mensen Geheim.
Na voorzichtig, edoch crystal clear, voorgelicht te zijn over de basiskennis van het grote geheim achter de inmiddels wagenwijd openstaande deur en de ontrafeling van diverse mysteries rond de herkomst van o.a. de cadeautjes, de bezoekende Zwarte Piet en wat er zich in huize Jacobsen voltrok na het ritueel van schoenzetten, raakte ze er langzaam van doordrongen dat het feest van Sinterklaas thans niet was opgehouden te bestaan, maar feitelijk nu pas echt op het punt van beginnen stond. Nippend van haar rooibos theetje:
“Dus die appels voor Americo en de mandarijnen voor Sint en Piet kreeg ik gewoon de volgende ochtend mee naar school??”
Yep.
“En….euh…alle verlanglijstjes en tekeningen dan?”
Liggen allemaal in die kast, wijzend in de richting van een gang die ze dagelijks maakt.
Je zag haar denken, gevolgd door de snuif van ongeloof en de glimlach van het besef dat de geheime kamer waar zij zich thans in bevond meer was dan slechts een goede verstopplaats voor het Grote Mensen Geheim. Integendeel, het is de toegangspoort tot een wereld vol onbegrensde mogelijkheden, waar niets moet, doch alles mag, zolang het maar leuk is.
In de dagen daarna werden er geen tipjes, maar complete sluiers weggetrokken, waaronder de kostbare schatten van onze goedheiligman al talloze generaties lang verborgen liggen. De rommel in de gang, de talloze mislukte pogingen om Zwarte Piet op pakjesavond te kunnen betrappen, de hand vol pepernoten, het gebonk op de deur, de telefonerende Piet op pakjesavond en het toch krijgen van ‘vergeten op te schrijven’ cadeautjes. (“Ik vroeg mij al af hoe hij dat toch allemaal kon weten.”) Niets bleef onverhuld, van de voorpret tot en met het nagenieten, het schrijven van gedichten en het improviseren op zo’n hectische 5 decemberavond, waar het altijd anders loopt dan aanvankelijk gepland was.
Ze is nu één van ons en dan blijft er dus geen enkel document uit de rijkelijke archieven onzer goede Sint ongelezen, want kennis is in deze geen macht, maar de absolute garantie voor het voortbestaan van het kind in de mens… hoe oud die ook is.
Geloven in magie is mooi, maar ultiem als je het zelf mag creëren.
