Dan doe ik er daar twee van, want dat komt vast nog eens van pas. En ach, dat kan er ook nog wel bij, want de dertiende maand is in zicht. En dat artikel, waarvan je eigenlijk nu al weet dat je het never nooit niet gebruiken zal, maar wat er zo leuk uitziet met die vrolijke stapeltaartjes op de zijkant. Dat online shoppen en bestellen is eigenlijk de beste voorpret. Al komt het belangrijkste gedeelte natuurlijk nog: het uitpakken van de doos! En wat duurt dat lang voordat die er is! Het zijn vaak maar twee dagen, maar twee keer vierentwintig, dus achtenveertig uur, maar tweeduizendachthonderdentachtig minuten. Die tergend langzaam voorbij gaan. En dan moet je natuurlijk net die dag werken. Je betrapt je erop je af te vragen of je je ziek kunt melden. Of misschien eerder naar huis kan. Want de kans bestaat dat je anders de vervoersdienst misloopt, net voor je neus ziet wegrijden of, erger nog, een briefje in de bus treft waarop vermeld staat dat ze het ‘morgen nog een keer zullen proberen’. Verschrikkelijk!!!!
Thuis zijn we, en ik denk met ons vele anderen, gek op nieuwe dingen. Hoeft heus niet groot te zijn, of veel. Een boek, schilderij of nieuwe lamp kunnen goed zijn voor dagenlang de woorden “Mooi hè, mam?” of “Ik ben zo blij met mijn nieuw leeslamp!”. Ultiem zijn natuurlijk dingen als nieuw behang, een nieuwe fiets of groter dan groots: een nieuwe auto.
Op het aanrecht prijkt een pracht van een stapeltaart. Strak, mooi gedecoreerd en kaarsrecht. Een trots gevoel van geluk stroomt door mijn lijf, wanneer ik mijn lief hoor zeggen “Wat is ie mooi!”. Mijn blik dwaalt zijn kant op in de hoop de zijne te vangen. Een verliefde blik die binnen een seconde wordt omgezet naar één vol teleurstelling, wanneer ik zie dat zijn blik niet was bestemd voor mijn taart, maar voor het nieuwe blik op de oprit. Zo jammer…
Laatst was het mijn beurt voor iets nieuws. Mijn mobieltje was al tijden aan vervanging toe. Nou heb ik maar aan twee dingen echt een hekel: een nieuwe mobiel en een nieuwe computer. Vooral wanneer de vervanging uit noodzaak is. Omdat je bijvoorbeeld met je eigen auto over je handtas bent gereden… of toen je er achter kwam dat de pc helemaal niet zo’n goeie plek was voor dat glas ranja… of omdat anderen jouw handtas èn pc blijkbaar harder nodig hadden dan jijzelf… Dan is het helemaal niet zo leuk om nieuw te moeten kopen. Sterker nog: het gemis van alle telefoonnummers in je mobieltje, de favorieten op je pc en allerergst, de foto’s waarvan je allang wist dat je ze echt eens veilig moest stellen, spelen dan een hele grote akelige rol. Maar goed, niets van dat alles betrof mijn eigen mobieltje. Het ding was gewoon op, had z’n belminuten opgebruikt zullen we maar zeggen, was als een van de eerste op de markt en dus bijna van antieke waarde. Deed nog ongeveer een kwartier met een volle batterij en was dus helemaal klaar voor vervanging.
Kwam daar ineens weer zo’n fijne bezorger aan de deur. Met een lief klein pakje met een schitterende telefoon. Zo eentje met alles erop-en-eraan. Met dingetjes waarvan ik nu al wist dat ik ze nooit zou gebruiken, nooit zou leren of nodig zou hebben, maar ook met functies die een geschenk uit de hemel leken, zoals een camera, een automatisch woordenboek en een soort van sms archief! Nou alleen nog even uitvogelen hoe het allemaal werkte, want hoe meer functies en mogelijkheden, hoe dikker de gebruiksaanwijzing en hoe verder weg de zin om die helemaal uit te pluizen. Dus ‘Gewoon doen, Koen’ was mij bij het in gebruik nemen van nieuwe spullen altijd goed gezind geweest en leek mij dan ook het beste bij deze nieuwe telefoon.
Klein tipje bij nieuwe dingen die je, vooral in deze cadeautijd van het jaar, ineens in je bezit krijgt: neem even de moeite om te kijken hoe iets werkt.
In een romantische bui laat op de avond, nog even spelend met mijn nieuwe mobiel terwijl mijn liefde al naar boven was, typte ik, half struikelend op de trap in het donker: “Mis je m’n ontzettend lekkere warme lijf al naast je?” Gespannen wachtte ik het antwoord af, maar al snel hoor ik het verlossende sms-piepje. Toch gek, want mijn lief zijn telefoon ligt op een van de traptreden. Verschrikt kijk ik op het ineens hels verlichte schermpje“Valt mee hoor, gelukkig zie ik je morgen weer…”, zie ik een sms van mijn baas. Slik.
