Grove opzet is aan mij besteed wanneer ik alle ruimte heb om na te denken. Wanneer ik die tijd door tijdsdruk helemaal niet heb, dan slaat mijn hoofd op hol en moeten projecten, opdrachten, huishouden en dergelijke alleen maar moeilijker, beter, opgeruimder…
Afgelopen week had ik 400 lollies te maken. Een chocoladetaart gevuld met chocolade en afgesmeerd met ganache en een grote taart waarbij ik moest boetseren. Daarnaast had ik gewoon nog de zorg voor mijn meiden en het draaiende houden van mijn huishouden. Tot overmaat van ramp (zal je altijd zien) kan de hulp in de huishouding op die dag dat je haar zó nodig hebt… niet.
Het is best om elkaar heen te plannen, al zou de planning strak moeten zijn en er niets verkeerd moeten gaan. Normaliter maakte ik mijn lollies altijd met Candy Melts en Wilton stokjes, maar deze chocolade moest van een andere kwaliteit zijn en ik wilde ook andere stokjes. Dus kocht ik kilo’s Callebaut chocolade en andere plastic stokjes. Héérlijk was het. Ik had melk-, wit-, citroen- en aardbeienchocolade.
Ik had mallen aangeschaft en ging voor het eerst printen met chocosheets. De stokjes bleken te groot voor de mal, dus met nijptang in de aanslag liet deze dame zich niet kisten en maakte de stokjes een kopje kleiner, ging perfect!
Een dag voordat ik écht aan de slag moest bedacht ik me dat ik het mezelf weer lastig had gemaakt. Ik had chocosheets nog nooit gebruikt en de chocolade moest ik nog temperen. Iets waar ik nog niet echt bekend mee was. De 1e 100 lollies had ik mijn J4Cake koninkrijk voor mij alleen. Geen kleine meisjes die dag. Ik kon er de hele dag, tussen het maken van taart door, wel 100 maken! Helemaal gelukkig ging ik naar huis. In bed bedacht ik me opeens dat ik niet had gecheckt of de stokjes wel op de standaard paste die ik had verhuurd… Zucht…
Dus de volgende ochtend vroeg richting mijn atelier en snel passen. Na wat gefrustreerde uitingen bleek het zeker NIET te passen. Een hele dag werk voor niets. Alle chocolade moest worden afgebroken en om worden gesmolten om opnieuw aan de Wilton stokjes te zetten. Aangezien ik een kort weekendje Maastricht op de planning had ben ik in dat weekend naar Marijke van Sugar Sweet Company in Venray gereden om daar 450 nieuwe stokjes te halen zodat ik zondag een hele dag weer aan de slag zou kunnen. Daar liep ik dan in Maastricht met 450 lolliestokjes in mijn schoudertas. In de tussentijd waren de klanten van mijn taartjes super tevreden, gelukkig maar wat had ik het allemaal slecht gepland. Ik had geen tijd meer om van die creaties, waar ik ook tevreden over was, foto’s te maken.
Omdat ik zo weinig thuis was ging ik me op dat front ook wat rottiger voelen, mijn meiden begonnen een klein beetje te miepen… ik was er steeds niet, ging twee weekenden achter elkaar de hort op… wanneer was het weer tijd voor hen? Dus afgelopen zondag heb ik pyjama dag gehouden… maar maandag kreeg ik het weer. Het jeukte… dus ondanks alle drukte die ik achter de rug had en alle drukte die nog moest komen ging ik het hele huis uitmesten… Leuke mama ben ik… ik kan precies een dag relaxed doen met ze…
Ik heb er vandaag nog eens goed over nagedacht. Doe ik dit voor het geld? Absoluut niet. Ik heb van mijn hobby mijn werk kunnen maken en hoewel het werk is, verkeer ik in de luxepositie te mogen kiezen wat ik doe. En we weten allemaal als kleine ondernemer; in de taarten business is het maar voor weinigen weg gelegd om er stinkend rijk van te worden.
Het nadeel is dat alles wat op mijn pad komt veel te leuk is om niet te doen. Leveren mijn kindjes hier wat voor in? Ja, dat denk ik wel: tijd. Maar wat krijgen ze ervoor terug? Een leuke mama waarmee ze koekjes, suikerspinnen, lollies, cakes en taarten en wat allemaal nog meer kunnen bakken. Die ook écht tijd voor ze heeft wanneer ze haar werk dan eens af en toe neerlegt, en een voorbeeld van hoe het ook kan. Een mama die niet bang is om ambities die er eventueel zijn waar te maken. Een mama die zich ondanks haar onzekerheid niet verschuild achter 1001 redenen om dit bedrijf géén kans te geven en het dus al twee jaar gewoon doet! Hoe klein ze ook zijn, ze zijn trots op me. Net zo trots zouden ze zijn als ik fulltime thuis voor ze ben. Ik combineer het beste van twee werelden. Ik ben een liefhebbende, zorgzame mama mét een eigen leven. De ene mama ziet dat leven terug in een hobby, de ander in een sport en ik zie het als een sport om van mijn werk, wat is gestart als een hobby, te genieten alsof het nog steeds mijn hobby is.
De komende week wordt het ook racen tegen de klok. Ladiesnight hier, Ladiesnight daar. Sweet table zus en nog wat taarten… hoe ziet jullie maand er uit?
Dit artikel is geschreven door Judy Griep van J4Cake.
