Na een half jaar en zes redelijk gelukte exemplaren – vond ik toen 😉 – ging ik een keer naar een workshop. Ik vond het eerst wel een beetje duur (65 euro voor drie uur) maar ik was zo’n fan van Marianne Koorn, dat ik het toch deed. En het was het meer dan waard.
Die avond leerde ik dat marsepein ook bij haar aan de werkbank plakt, dat eens in de zoveel tijd haar cakes ook niet rijzen zonder dat ze precies weet waarom. Het deed niets af aan de bewondering die ik voor haar had. Sterker nog, het was juist een hele fijne geruststelling dat iemand die ik zo goed vond soms tegen dezelfde dingen aanliep als ik. Bovendien leerde ze me een schuine stapeltaart te maken en vertelde ze mooie verhalen over taarten voor Bekende Nederlanders, zonder namen te noemen natuurlijk. En, tot slot, bij Marianne Koorn zag ik voor het eerst het boekCakes To Dream On van Colette Peters. Ik was op slag verliefd, wat een waanzinnige taarten waren dat. Dat wilde ik ook!
In de loop der jaren bleek ik een eigen stijl te ontwikkelen die eigenlijk helemaal niet op die van Colette Peters lijkt. Maar ik blijf met enige regelmaat op haar site en in haar boeken kijken om te genieten van wat ze maakt en om inspiratie op te doen. Vorig jaar december zouden mijn vriend en ik vijf dagen naar New York gaan en hij zei: misschien moet je proberen Colette te interviewen voor MjamTaart. Gek genoeg had ik daar zelf niet eens aan gedacht. Ik ging op zoek naar haar contactgegevens en alsof de duvel ermee speelde: die vijf dagen dat ik in New York zat, gaf Colette Peters les in… Beverwijk!
Maar nu ik het eenmaal bedacht had, wilde ik het natuurlijk niet zomaar opgeven. Ik mailde Tineke Hendrikse van Culinair Centrum Beverwijk, die ik gelukkig een beetje ken, en legde haar mijn probleem voor. En ik had geluk: Colette zou woensdagavond al in Beverwijk zijn terwijl ik donderdagochtend ‘pas’ naar New York zou vliegen.
En zo schoof ik tijdens haar diner aan bij mijn grote heldin. En ik werd niet teleurgesteld. Een ontzettend aardige vrouw die haar inspiratie haalt uit kunst. Ze vertelde over haar liefde voor Gaudi en Hundertwasser (die ik niet kende, maar dat liet ik natuurlijk niet merken). Ze vertelde dat ze in Nederland altijd even naar het Tassen museum gaat (dat wilde ik natuurlijk ook onmiddellijk doen). Ik zat bijna twee uur bij haar aan tafel en kon me maar moeilijk losrukken.
Maar goed, ik moest de volgende ochtend vroeg naar New York en zij had een jetlag, dus het kon niet anders of er kwam een einde aan ons gesprek. Ze zei me nog vooral even langs te gaan bij haar werkplaats in NY (wat ik uiteraard gedaan heb, maar helaas was er niemand, dus ik kwam niet verder dan door de ramen kijken). En helemaal aan het eind van het gesprek haalde ik mijn Cakes To Dream On uit mijn tas. Dat soort dingen doe ik eigenlijk nooit als ik iemand interview, maar je bent fan of niet hè…
Met een prachtige boodschap en handtekening erin droom ik nu nog meer over (Colette’s) cakes.
(Het interview met Colette Peters staat in MjamTaart! Herfst 2012)
