Ik: “Dan zou het totaalbedrag duizend euro zijn…”
Hij: “Wat????”
Ik: “Eh ja, is wel veel, hè…”
Hij: “Veel? Dat is niet gewoon ‘veel’, het is gruwelijk dramatisch onmogelijk veel!
Duizend euro voor een taart? Daar koop je een klein tweedehands autootje voor, of een vakantie. Een nieuwe vloer. Een wasmachine, droger, een vaatwasser!”
Ik: “Ja, dat is waar. Maar het is wel een hele mooie taart…”
Hij: “Me dunkt! Van bladgoud? Gevuld met kaviaar?”
Ik: “Nee, gewoon fondant met roosjes.”
Hij: “Arabische volbloed rozen met een kristallen steel? Schat, taart eet je gewoon op.”
Ik: “Ja stop nou maar, nou weet ik het wel. Ik heb anders ook niet zo gezeurd toen jij die nieuwe mobiele telefoon kocht met wap, blue tooth, internet, navigatie, een boel megapixels en weet ik veel wat voor onzin er nog meer op zat. Met een telefoon hoef je toch ook alleen te bellen?”
Hij: “Nee, dat is anders. Dat is echt een gebruiksvoorwerp. Hartstikke makkelijk. Een apparaat met diverse mogelijkheden. Altijd je camera bij je, nooit meer de weg kwijt.”
Ik: “Behalve dan toen ik je vroeg even de taart voor me weg te brengen, omdat ik tot aan de ellebogen in de marsepein stond voor een andere opdracht en geen kans zag om het zelf te doen.”
Hij: “Tsss, begin je daar nou weer over? Da’s verdorie al een half jaar geleden. En hij begreep het wel hoor, maar die bruid liep maar te mekkeren over ‘afgesproken tijd’”.
Ik: “Je was ook niet een beetje te laat, je was twee uur later op de afgesproken locatie!
Die hele bruiloft liep volledig uit de klauwen, zoiets is strak gepland!”
Hij: “Strak gepland? Het was anders maar een rommel daar, hoor. Kinderen die overal dwars doorheen liepen, de bruidegom stond bij de ingang een sigaret te roken en er was geen personeel te bekennen!”
Ik: “Ja, toen jij daar eindelijk aankwam wel ja. Het hele gebeuren was al uren in het honderd aan het lopen. Vind je het gek dat het er dan rommelig uitziet? Ik mag blij zijn dat ik na de aanbetaling de rest nog overgemaakt kreeg.”
Hij: “Huh? Dat zou helemaal mooi wezen! Jij hebt uren aan die taart gewerkt. We konden niet bij Henk en Ria op bezoek ‘want de taart was nog niet af’, we konden niet naar de borrel bij mijn ouders ‘want ik moet nog wat voorbereiden voor die taart’. Ik heb uren gezocht naar die rotlocatie en dan willen ze nog niet betalen ook? Nee, nou zal ie mooi zijn. Wat moesten ze eigenlijk afrekenen?”
Ik: “350 euro.”
Hij: “350 euro???? Dat is toch een schijntje? Hoe kun je dat nou doen? Dat is toch belachelijk weinig? Sta je je daar uren voor uit de naad te werken en rij ik me het zweet om die prachtige taart van jou op zo’n rommelige plek af te leveren? Ik vind het niet normaal. Je had er met gemak wel duizend euro voor kunnen vragen. Dat is zoiets meer dan waard. Zeker gezien alle moeite die we daarvoor gedaan hebben. Godsàmme…” (loopt boos weg….)
Ik: “Dat bedoel ik schat. Dat bedoel ik…”
