Het laatste blaadje plakte ik op de taart, nog een bloemetje werd in een iets andere richting gebogen. Ik stapte even achteruit om het van een afstandje te zien. Mijn ogen werden licht vochtig, ik had een slik-momentje……en ik wist dat het goed was zo. Het was af, klaar. Wie had vijf weken geleden gedacht dat ik zo’n eindstuk kon neerzetten? Ik heb het natuurlijk over de cursus PME Sugarflowers.
Veel geleerd
Na de eerste les had ik al een blog geschreven en misschien herinner je je dat ik me al snel buiten mijn comfort zone begaf. Met trillende handen hing ik bloempjes op het droogrek en na de les was ik doodop. En ik heb ook even gedacht waar ik aan begonnen was. Zeker ook omdat de start van de cursus op een zeer emotioneel moment voor mij kwam, wat je dadelijk zult zien.
Anyway, in de volgende lessen ging ik me comfortabelere voelen.. Ik groeide dus, en ervaarde dat ik de grens van mijn comfort zone had opgerekt. Wat in de eerste les buiten die zone lag, lag in de laatste les duidelijk erbinnen. Ik heb dus eigenlijk veel meer geleerd dan alleen maar bloemen maken! Wat geweldig!
Ode aan mijn zus
In de laatste week zat ik iedere avond bloemen en blaadjes te maken, te dusten en te tapen. Het idee voor mijn eindstuk was al tijdens de eerste les ontstaan: het moest een ode aan mijn zus worden.
Mijn zus was nog maar pas overleden op veel te jonge leeftijd. Ze had de strijd tegen kanker verloren, en het was zwaar haar te zien gaan naar de andere wereld die men ook wel gene zijde noemt. Ik kon (en kan) nog steeds niet geloven dat het waar is, toch is het zo. Ze is er niet meer. De trouwplannen die ze had, konden niet meer door gaan. De bruidstaart die ik voor haar zou maken, kon niet meer doorgaan. Nooit meer! Dus het was voor mij vanzelfsprekend dat mijn eindstuk voor de cursus PME Sugarflowers háár bruidstaart zou worden. Mooie lelies en een zonnebloem zouden de basis vormen. De zonnebloem representeert het zonnetje dat ze voor iedereen was, de lelies zijn het verfijnde, het delicate in haar.
Voorbereiden op het examen
Thuis bereidde ik alle bloemen, knoppen en wat blaadjes voor. De zonnebloemen gaven me wat extra grijze haren. Van een mislukte versie vormde ik een grappig nieuw bloemetje, zodat het niet de prullenbak in hoefde. Uiteindelijk lukte de zonnebloem en ik vond het echt mooi geworden. Ik had er drie gemaakt, maar ging er maar één van gebruiken. De dummy’s en onderborden bekleedde ik alvast met fondant. Gelukkig kreeg ik het mooi strak. Het zilverkleurig lint dat ik “per toeval” een tijdje terug tegen was gekomen in een winkel paste perfect bij de topper die ik al had (en die Mirella graag op haar bruidstaart had willen hebben). De basisbekleding gaf me voldoening, maar ik was nog wat ongerust hoe ik de gemaakte bloemen moest gaan samenbinden en op de taart plaatsen. En dan het vervoer van al die bloemen naar de The Cakehouse, pfff als dat maar goed ging!
Geslaagd
Het vervoer ging goed, alles kwam heelhuids aan (op de terugweg is overigens één 
extra zonnebloem gesneuveld, gelukkig niet de bloem die wel op de taart mocht). Rita, de cursusleidster, gaf aanwijzingen als ik er om vroeg, maar liet alle ruimte voor eigen creativiteit. Ze dacht mee, en gaf zetjes als ik die nodig had. Bijvoorbeeld toen ik het eerste boeketje in de taart moest duwen….ik durfde niet. En zo werd de taart beetje bij beetje opgebouwd. Af en toe zat ik compleet in een eigen cocon, te kijken en te beoordelen of iets hier of daar moest komen. Of iets juist wel of toch niet op de taart moest komen. Een bloemetje ietsje buigen zodat het net iets beter valt.
Ik koos voor besjes als contrast en om de kleuren van de lelies op te halen. Kleine bloesembloempjes (waar ik in het begin van de cursus gelukkig wat meer van had gemaakt) om de boeketjes iets op te vullen. Misschien kun je je voorstellen toen ik mijn werkstuk van een afstandje bekeek, dat de tranen me in de ogen sprongen. Wat had mijn zus dit mooi gevonden. Ik ben zo trots op het resultaat, het is mijn mooiste taart ooit! Zou ik zoiets als dit ooit nog eens kunnen maken? Taart maken is emotie, dat is zeker!
Wat ben ik blij dat mijn man me het zetje 
gaf om tóch de cursus te doen. Wat een geweldige ervaring. Dank je wel Rita, voor je lessen, je support als ik het even moeilijk had. Dank je wel Hannah, Jolanda en Renée, medecursisten, voor de gezelligheid tijdens de lessen. Wat een prachtige eindstukken hebben ook jullie neergezet.
Tot de volgende keer.
Bianca Smeets
