Het waren de jaren van grote onbezorgdheid en kleine bezorgdheden, waarin het dorp Nederland was en Nederland de wereld. Het was de wereld van de eenvoud, waar als vanzelfsprekend – in vergelijking met het heden – lang niet alles mocht, maar desondanks toch genoeg ruimte was om te ontdekken, te ontwikkelen en te ondernemen. Niet dat het makkelijker dan wel moeilijker was in vergelijking met vandaag de dag, maar wel dat het volstrekt anders is geworden. Integendeel, op een handjevol uitzonderingen na verloopt het feitelijk net zo als het ooit, eens, toen in mijn tijd verliep. Het zit alleen in een ander jasje en daardoor niet per direct herkenbaar. Woon je je leven lang in hetzelfde dorp, dan vallen de veranderingen nu eenmaal beduidend minder op dan voor iemand die een tijdje is weggeweest.
Nu heb ik mijn afkomst alsmede jeugd never nooit verloochend, dan wel in de hoek der vergetelheid gedrukt, maar door mijn opgroeiende meiden worden de beelden vanuit het verleden steeds vaker op die van het heden geprojecteerd. Hun heden en toekomst versus het heden van mijn verleden, waar een kerstrapport vlak voor kerst – en niet midden november – werd uitgereikt, kinderpartijtjes zich in, alsmede om het ouderlijk huis – en niet bij de Mac, Ballorig, boer Jan, een pottenbakkerij, midgetgolfbaan of bioscoop – voltrokken en de Nederlandse variant op het huidige Nickelodeon het zogezegde “kinderuurtje” was, wat ten hoogste twee keer per week de ether werd ingeslingerd, met als dagelijks extraatje tien minuutjes voor het slapen gaan. Begrijp mij goed, dit is geen waardeoordeel, noch een vergelijking tussen goed, slecht dan wel beter dan, maar slechts ter illustratie voor de beeldvorming. Ieder jasje zit nu eenmaal zoals het gemaakt is en kan als vanzelfsprekend niet op maat gemaakt worden. En of je hem nu te kort of te lang vindt, dan wel dat de kleur je niet aanstaat, de functie van de jas blijft – hoe je het ook wendt of keert – onveranderd. Waar het om gaat, is of je je er prettig in voelt.
En als ik deze spreekwoordelijke jas vertaal naar de verjaardagstraktaties op school, dan kan ik niets anders zeggen dan comfortabel ruim, creatief en buitengewoon functioneel. Deed ik het nog met een blik toffies en een schaaltje Droste flikken voor juffen en meesters, vandaag de dag rijden er nog net geen chocolade praalwagens – vol met marsepeinen spongebobben, uit spekkies vervaardigde dino’s of uit zuurstokken gesneden K3 zangeressen – naar binnen, maar van dat moment kunnen we never nooit ver verwijderd zijn, getuige de gestaag in omvang groeiende verpakking waarop, dan wel in, het in aluminiumfolie gehulde uitdeelspul verborgen zit. Het is een buitengewone belevenis om te zien hoeveel zorg en aandacht er aan een kortstondig evenement als het “uitdelen op school” geschonken en geboden wordt. Richt de één zich volledig op de etenswaar – die vervolgens op een kale schaal naar binnen wordt gedragen – richt de ander zich juist op die kale schaal en knippen, plakken met karton alsmede crêpepapier een koekkie-monster in elkaar, die vervolgens gevuld wordt met zakjes biscuit die er via zijn wijd geopende mond uitgevist kunnen worden. Van tot egels gemetamorfoseerde meloenen, wiens stekels van satéprikkers met spekkies en drop zijn gemaakt, tot en met een uit bananendozen vervaardigde Spongebob, gevuld met uit cake gebakken zeesterren.
The sky is the limit, tijd om het te maken speelt geen rol. En mocht the sky op dat gebied dan toch zijn limit bereikt hebben, dan zal men zich ongetwijfeld gaan richten op de algehele presentatie en zal er hoogstwaarschijnlijk geen moeder of vader meer aan te pas komen, edoch is het Hans Klok die met een adembenemende performance de traktatie vanuit het totale niets…..pats…….zo onder een, in mist gehuld, magisch kleed vandaan tovert. Waarna de jarige vervolgens – onder begeleiding van een fanfarekorps – de diverse klassen zal afgaan, om uiteindelijk rond 12.00 uur met één korte doch spetterende vuurwerkshow de school weer te verlaten. Kost een paar duiten, maar dan hebbie ook wat….
Alhoewel dat natuurlijk niet betekent dat mijn blikkie toffies het niet had. Integendeel, slechts het prijskaartje maakt het verschil, want de magie der eenvoud is onbetaalbaar.
