Maar dat is zakelijk gezien niet zo handig. Want ik hoef er niet van rond te komen, ik heb een baan voor vier dagen in de week, maar ik betaal wel mijn hobby van het maken van taarten in opdracht. En de meeste mensen bestellen nou eenmaal een taart voor hun kinderen.
Maar juist omdat het niet meer is dan een uit de hand gelopen hobby, heb ik me nu toch voorgenomen mezelf wat te gunnen. Ik maakte al nooit puzzeltaarten of 3-D taarten met karakters, maar de komende tijd maak ik ook geen kindertaarten met figuurtjes meer. Kindertaarten kunnen namelijk ook anders. Bloemen en vlinders voor een meisje dat vijf wordt, rood, wit, blauw met sterren en auto’s voor een jongen van 1. En als iemand toch echt-echt-echt een Carstaart wil, verwijs ik ze gewoon naar iemand anders. Want dat is één van de fijnste dingen aan deze ‘business’: zoveel taartenbakkers zoveel smaken.
Ik zie de prachtigste puzzeltaarten op websites, ik heb enorm bewondering voor mensen die taart in vormen van bijvoorbeeld auto’s of lieveheersbeestjes of prinsessen maken. Ik vind de bloemen die Alan Dunn fabriceert onwaarschijnlijk knap, ik vind de beren van Debbie Brown om te knuffelen, ik vind de elfjes van Frances Macnaughton sprookjesachtig. En ik ben zo blij dat er voor al deze taartsoorten makers en kopers zijn.
Maar míjn liefde gaat uit naar de vrije vormen van Marianne Koorn, en naar de kunst van Colette Peters. Niet dat mijn taarten daar op lijken, want ik denk dat ik inmiddels een eigen stijl heb gekregen. En in die stijl ga ik verder. Ook voor mijn kindertaarten. Mijn eigen meug.
(Okee, één klein uitzonderingetje: als mijn eigen neefje een Elmo-verjaardagstaart wil, dan moet ik wel… zo ben ik dan ook wel weer ;-))
