Toen ik met taart maken begon dacht ik: “Ik bestel al drie jaar een mooie en bijzondere taart voor Joëlle, maar die taarten zijn best aan de prijs. Dat móet ik toch ook zelf kunnen met mijn horeca achtergrond?”. Dus via een oud zwangerschapsvriendinnetje ben ik aan het adres gekomen van een dame die workshops gaf en ben ik daar naartoe gegaan.
Dat was een geweldige ervaring! De dame zelf was niet alleen héél erg aardig, ze kon me ook écht wat vertellen over het maken van taart en toen ik eenmaal bezig was dacht ik “Potverdorie, dit is ook ECHT leuk!” Die avond snapte ik vrijwel meteen waarom de taarten die ik graag wilde voor mijn dochter zo duur waren! Wat een arbeidsintensieve bezigheid is dit!
Van de ene taart rolde ik hobbymatig in de andere taart. Laten we eerlijk zijn, zo zijn we denk ik grotendeels allemaal begonnen en ik denk dat daar niets mis mee is, maar waar trek je de grens? Wanneer hebben we het nog over een hobby en wanneer hebben we het over geld verdienen?
De meningen zijn daar over verdeeld en er zijn heel veel argumenten waarom je hééééééééél lang een hobby uitoefent en waarom je dat niet moet doen. Het hele belastingtechnische verhaal hoef ik niet meer uit te leggen. Op vele fora en op Facebook is deze discussie al gevoerd en uiteindelijk lullen we (pardon my french) allemaal in ons eigen straatje. Je legt altijd alles uit in je eigen voordeel, net zoals ik dat hier waarschijnlijk ook doe.
Maar mijn PERSOONLIJKE mening is als volgt: Ik oefen een hobby uit wanneer ik eigenlijk alleen maar investeer en totaal niets verdien. Wanneer ik in de spiegel kan kijken zonder te denken: “Nou, dat gevulde en beklede biscuit heeft me een x aantal euro gekost. De materialen had ik al. Toch lekker 30 euro extra verdiend.” Aan de andere kant, is dat écht zo? Mag je niet een klein beetje verdienen? Ja! Ik vind dat je als hobbybakster ook best mag verdienen, maar!! wees wel eerlijk wanneer je in de spiegel kijkt. Je moet wat je doet als hobby te alle tijde superleuk vinden. Niet zuchten wanneer je een taart MOET maken en wanneer je MOET is het dan nog hobby? Eigenlijk mag dat ook best een keertje, als je tennist MOET je ook als je geen zin hebt. Alleen is het verschil dat je voor tennis contributie betaald en niemand jou €30,00 geeft omdat je zo lekker hebt gehobbiet. Als je een uurtje hebt getennist kan je er geen nieuwe ballen van kopen.
Ik vind ook niet dat het een hobby is wanneer je 80% voor onbekenden aan het bakken bent. Ik kan dat eigenlijk niet zo goed onderbouwen. Ik vind dat gewoon. Dan kun je nog een héél relaas doen over de marktwerking die je hobbymatig op gang brengt en dat we in tijde van crisis al vaak genoeg worden ingeruild voor een goedkopere kracht. Soms zelfs een zwartwerker en zolang jou dat zelf niet raakt is dat prima. Maar voel je het in je eigen portemonnee dan is het opeens een heel ander verhaal.
Aan de andere kant kun je ook vaak genoeg vraagtekens zetten bij mensen die bij de eerst gemaakte taart richting de KvK rennen om een eigen zaak op te richten. Schijnbaar is wat ik doe echt gouden business…
Tegenwoordig worden er ook hobbymatig workshops gegeven. Ook hierin ga ik eerlijk zijn. Ook dat heb ik hobbymatig een paar keer geprobeerd. Niet langer dan een maand of vier met iedere maand één keer een workshop. Vier keer in totaal. Ook daarvan MOET je weten of dat iets is wat je ligt. Aftasten is dus helemaal niet erg. De dame waar ik de workshop bij heb gevolgd deed dit ook hobbymatig. Ik heb daar nog steeds geen verkeerd gevoel bij omdat ik niet alleen een goede prijs heb betaald, maar ook nog, zeker nu met alle kennis die ik ondertussen heb, les kreeg van een vrouw die wist wat ze deed. Ik kwam in een representatieve, schone ruimte. Ze wist wat materialen kunnen doen, hoe je moet inspireren. Ze deed dit met een soort bevlogenheid die aanstekelijk was. Ik denk dat dat nog het leukste was.
Het échte probleem vind ik liggen bij de dames die eigenlijk niet zo goed zijn in kostprijsberekening en dus voor een abominabele prijs een workshop aanbieden zonder enige goede productkennis. Workshops geven is, heb ik in de tussentijd geleerd, écht een vak apart.
Ik heb het dus niet over wanneer je wel en niet moet afdragen aan de belastingdienst. We weten allemaal dat wanneer je binnen een bepaald inkomen blijft en je alles netjes opgeeft er geen probleem is zolang je geen reclame maakt. En natúúrlijk doet iedereen dat zonder KvK! Ze geven het netjes op en maken geen reclame. Maar de Facebook pagina’s, dus geen persoonlijk account, die schieten als paddenstoelen uit de grond.
En eerlijk is eerlijk, de ruimtes die we soms voorbij zien komen zijn alles behalve hygiënisch of representatief. Niet alle materialen zijn voedselveilig. De producten van de workshopgeefster zijn soms ook niet mooi afgewerkt. Hoe moet je het dan op de juiste manier leren aan een enthousiasteling?
Maar goed, hetzelfde kunnen we soms zeggen van beroepsmatige workshopgeefsters en daar schaam ik me ook voor!
Mijn punt is eigenlijk zonder iemand respectloos te willen behandelen. Mijn werk is mijn werk, daar verdien ik mijn boterham mee en om mijn werk zo goed mogelijk te kunnen uitoefenen zorg ik dat ik door ontwikkel. Ik heb een mooie ruimte, biedt mooie workshops aan en ik vind mijn taarten ook niet slecht. In alles wat ik doe steek ik naast het plezier wat ik er in heb, ook veel tijd en geld. Een taart of een workshop is niet altijd in een uur of twee uur gemaakt of gegeven. Daar komt voorbereiding bij kijken, kosten die je altijd maakt of er nou werk aan de winkel is of niet. Kosten die niemand anders van mij overneemt. Maar om geld gaat het mij niet eens. Het gaat mij meer om het vervagen van grenzen. Het goedpraten van aspecten die wanneer het je kussen gaat raken opeens onacceptabel blijken te zijn. Maar wanneer het mijn kussen zou raken behoor ik niet te zeuren, het is toch leuk zo??
Dit artikel is geschreven door Judy Griep van J4Cake.
