Het kan komen doordat we zelf dit handhaven door eigenlijk heel bescheiden te zijn in onze bezigheid: ‘bedrijfJE’. Het kan komen doordat we als bedrijf te laag zitten qua vraagprijs. Het kan komen doordat we bescheiden zijn in wat we hebben gemaakt..want hoe vaak zeg ik: “Iedereen kan taarten…het viel best mee hoor…nee..het was niet zo moeilijk.” Maar achter de schermen ben je bezig met ontwerpen, inkoop regelen, combinatie van smaken bedenken. Om maar niet te spreken over de tijd die je kwijt bent aan het goed in elkaar zetten van een mooie taart en smaakvol decoreren.
Daarnaast moet je investeren in workshops zodat je kan blijven ontwikkelen.. want door de opkomst van het ‘taart maken’ denken veel mensen dat ‘iedereen’ het inderdaad kan en wil de klant vaak geweldige creaties tegen een zo laag mogelijke prijs. Zo had ik laatst ook iemand die bij alles wat ze zag in mijn atelier zachtjes tegen haar dochter zei dat wat ik deed dat dat makkelijk was. Natuurlijk is niet alles moeilijk, maar dat iedereen het kan… daar kom ik toch een beetje van terug.
Af en toe kan ik me er aan storen terwijl ikzelf meer dan eens merk dat ik zelf die vooroordelen voedt door al die bescheiden opmerkingen van mij. Ik ben gewoon nooit goed geweest in het in ontvangst nemen van complimenten.
Om niet alleen lekkere, maar ook een mooie taart te maken heb je inzicht nodig. Niet alleen op het gebied van smaak, maar ook op het gebied van decoreren. En in dat laatste daar denken we al gauw dat we het kunnen, want hoe moeilijk is dat nou? Uitstekertje..plop..en hup op de taart..een malletje gebruiken..en een hoofdje boetseren? Een balletje rollen..een klein balletje als neus en hop…ook zo gedaan. Wat men wel vergeet is dat héééél veel niet op elkaar afgestemde decoratie of juist hele kale plekken gewoonweg niet altijd even smaakvol zijn en een gezichtje heeft zonder botox toch écht uitdrukking. Iets wat ik héél moeilijk vind en eigenlijk ook nog niet altijd onder de knie heb. Maar toch gaan ook die taarten als zoete broodjes over de toonbank.
Zou dat dan aan de prijs liggen? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat we allemaal best eerlijk in de spiegel mogen kijken en eerlijk tegen onszelf mogen zeggen waar we nou niet goed in zijn. Misschien zelfs ook maar beter niet meer voor de verkoop maken, tenzij we gaan oefenen, oefenen, oefenen al is het alleen al het oefenen in het strak bekleden van een taart. Niet te snel tevreden zijn omdat je het ooit een keer in een workshop hebt geleerd…één workshop is meestal niet genoeg.
Waar ik vind dat ik voor moet waken is stilstand in ontwikkeling of achteruitgang. Vaak zie ik online hele mooie taarten waar de maker of maakster zeker trots op mag zijn, maar waar sinds jaar en dag geen ontwikkeling in zit en soms zelfs wat slordiger wordt. Dat laatste merk ik ook wel eens bij mezelf en daar heb ik dan altijd een klein beetje last van. Die onzekerheid komt direct om de hoek gluren en prikt mij meerdere keren in mijn zij om mij ervan te overtuigen om de handdoek in de ring te gooien omdat het toch nooit iets gaat worden.
En dat kan aan alles liggen… Aan het feit dat mijn taart tijdens het stapelen niet mooi in het midden stond… dat ik een taartblock had en zelf de taart wat saai vond… of doordat de ontvanger niet enthousiast genoeg reageert. Het kan ook gewoon liggen aan het feit dat het mij soms gewoon niet lukt om Crea Bea te zijn qua taarten, SuperMOM voor mijn kids en een vamp zoals Catwoman voor mijn man. Als er dan een uitstekertje zijn werk niet doet, dan is dat soms voldoende hoor… dan ben ik moe en wil wat er in mijn hoofd zit niet uit via mijn handen.
Gelukkig heb ik dan fijne collega’s om mij heen die via social media mij overtuigen van mijn talent en dan kan ik er weer even tegenaan.
Dit artikel is geschreven door Judy Griep van J4Cake.
