Door Bianca Smeets – Een kennis vroeg me of ik ook smash cakes maak. Vaak wordt dan van een kindje dat zijn/haar eerste verjaardag viert, een fotosessie gedaan bij een professionele fotograaf. Het levert vaak hele leuke plaatjes op. Kindjes helemaal onder de blauwe of roze crème. Geweldig vind ik het.
Maar helaas ben ik niet in het gelukkige bezit van een Giant Cupcake vorm. Dus een beetje teleurgesteld moest ik antwoorden dat ik geen smash cakes maak. “Maar ik kan wel een meppertje maken”, zei ik haar. Na uitleg wat een meppertje is, bleek dat ze dit ook bedoelde. Een smash cake was te groot, ze wilde graag iets kleins. Maar wel twee keer. Eén keer als ze de verjaardag van het meisje vieren met de familie, en één keer met vrienden. Geen fotosessie bij een fotograaf, maar gewoon gezellig thuis. Ik vond gelijk het kleine meisje een bofferd, want zeg nou eerlijk… wie mag er twee keer in een taartje smashen?
Het moesten wel twee verschillende meppertjes worden, want ze maken zelf foto’s en anders kon je geen verschil zien op de kiekjes. De keus was een Woezel en Pip meppertje, en voor de andere mocht ik zelf wat leuks verzinnen. Iets meisjesachtig ieder geval. Ik wilde graag weer eens boetseren, en dus ging ik op zoek naar plaatjes van de vrolijke hondjes, want ik wist niet precies hoe ze er uit zagen. Vervolgens ging ik aan de slag. Ze mochten niet te groot worden, want dat past niet zo mooi op een 12 cm boltaartje. Maar in het klein boetseren is zo’n gepriegel. Mijn vingers waren serieus een beetje te dik af en toe. Het was wel weer leuk om te doen, en het lukte zowaar ook nog. Ik was op tijd begonnen, zodat ik eventueel (als het niets zou worden) nog kon uitwijken naar een printje, die ik bij Rita van The Cakehouse zou moeten laten maken. Maar het was niet nodig, mijn Woezel en Pip lukten aardig. Ik prutste nog een minitaartje en wat vlinders en bloemen van fondant. En bekleedde de drums alvast. Het staat zoveel mooier op een drum vind ik.
De avond van te voren bakte ik 2 boltaartjes door gebruik te maken van Blanda’s van 12 cm. Je weet wel…van die bolvormige schaaltjes van de Ikea. Die kunnen ook in de oven. Ik heb er ook eentje van 20 cm, maar die mocht in de kast blijven vandaag. De taartjes konden gelukkig tegelijk de oven in. Daar was ik blij om, het was namelijk bloedjeheet en dus hoefde mijn oven maar één keer te draaien. En omdat de taartjes zo klein zijn ook maar een half uurtje. Dat was te doen, want de zweetdruppeltjes liepen letterlijk langs mijn rug omlaag. Eigenlijk geen dag om te bakken, maar het moest dan toch maar.
Op de dag zelf, maakte ik vroeg in de ochtend al de banketbakkersroom van verse eieren, melk, suiker en bloem. In de tijd dat de room stond af te koelen, kon ik me bezighouden met wat huishoudelijke taken, waar het ook eigenlijk ook veel te warm voor was. Later in de ochtend klopte ik de roomboter op met poedersuiker (zeker 10 minuten kloppen voor een super zachte crème!!) en voegde de banketbakkersroom toe. Na het goed door gespateld te hebben, verdeelde ik de crème in twee delen, want ik wilde meerdere tinten roze gebruiken. In het eerste deel ging wat kleurstof. De rest zou bij de volgende ronde gebruikt worden. Met een spuitzak met spuitmondje 1M spoot ik op het Woezel en Pip taartje kleine rozetjes langs de onderzijde en op het andere taartje her en der een mooie roos. Mijn handen trilden, want ik wilde perfecte rozetjes.
Ik moet toegeven dat ik wel mooiere rozetten gespoten heb. De overgebleven roze crème deed ik terug in een kom en schepte de helft van de nog witte crème daarbij. Dit spatelde ik goed door, en voîla… lichter roze. Het Woezel en Pip taartje kreeg weer een rijtje kleine rozetjes en het andere taartje weer her en der een roos. De spuitzak kneep ik leeg in de kom en de rest van de witte crème ging erbij. Een klein beetje van de witte crème hield ik apart omdat ik ook groene blaadjes wilde spuiten. Het roze werd nog lichter nu en de taartjes werden mooi vol gespoten. Met spuitmondje 104 van Wilton kwamen nog wat groene blaadjes op het tweede taartje. Opgelucht haalde ik adem, het blijft toch altijd spannend of het lukt zoals ik wil.
De decoratie ging er op en klaar waren mijn twee meptaartjes. Ik was meer dan tevreden over het resultaat. Ik ging daarna wel tig keer naar de kelder om in de koelkast te kijken. Ook omdat ik me wat zorgen maakte om Pip… het grote hoofdje van het hondje mocht er niet van af vallen. Het zat weliswaar stevig, maar door het vocht van én de crème én de koeling zou het zomaar mis kunnen gaan. Ik durfde het hoofdje niet vast te zetten met een prikker of zo, want het kleine meisje gaat vast naar Pip graaien en misschien wel in bijten. Wil het niet op mijn geweten hebben dat ze dan in een prikker hapt… brrr, moet er niet aan denken. Dus het hoofdje móest zo blijven plakken!! Gelukkig ging het goed! Een fotoshoot door mijzelf van beide taartjes volgde en de ochtend erna werden de taartjes opgehaald door de moeder van het meisje. Ze vond ze erg leuk geworden… en ik ook! Wat vind jij? Lief toch!
Tot de volgende keer!
Bianca
Bianca’s Bakery
