Ze kwamen praten, ik maakte een schets, zei erbij dat ik beter kan decoreren dan tekenen en we gingen met elkaar in zee. Als snel moest de taart toch iets groter worden: 120 man. Groter dan ik ooit gemaakt heb, maar van 100 naar 120 moet kunnen, toch? En toen nog een verzoek: cupcakes. Hoeveel ik erbij kon maken? Ik ging koelkastruimte tellen, want dat vergat ik nog te zeggen; de taart is besteld voor 12 juli 2012… en wat als het opeens een week lang 30 graden is? Ik zou maximaal 9 dozen cupcakes kunnen koelen. Zo werd de grootste bestelling die ik ooit gemaakt heb een feit: taart voor 120 personen + 108 cupcakes.
Toen ik de opdracht net aangenomen had, lag ik er regelmatig over te piekeren vlak voor het slapen gaan. Dat durf ik hier wel toe te geven. Want wat als het echt 30 graden wordt de week dat ik de taart moet maken? ‘ En wat als je ziek wordt?’, vroeg iemand. Een vraag die nog niet bij me was opgekomen, maar waar ik me nu wel zorgen over ging maken.
Uiteindelijk bedacht ik voor elk mogelijk probleem een oplossing (ik koop een kleine airco voor in mijn keuken, ik vraag andere thuisbaksters in mijn stad me te helpen) en sliep ik weer rustig. Tot ongeveer een maand geleden, want toen kwam de klus echt in zicht. Maar in plaats van zorgen, ging ik me nu juist steeds meer verheugen. Ik had echt zin in deze enorme klus. Na alle kleine verjaardagstaarten was dit een klus van formaat! En ik was er klaar voor!
Op zaterdag begon ik met het bakken van de eerste cakes, het vullen ging goed, en het weer werkte mee: het was ongewoon koel voor de tijd van het jaar, maar het viel gelukkig niet met bakken uit de hemel, want mijn oven en koelkast staan in de schuur. Zelfs het bedekken van de laag van 30 cm ging goed (daar zie ik altijd een beetje tegenop, want dat uitrollen vind ik een monsterklus).
En toen was daar opeens weer voor het leukste deel. Ik was vergeten hoeveel mogelijkheden zo’n zeslagentaart biedt voor decoreren. Natuurlijk had ik een schets gemaakt en had ik een plan in grote lijnen. Maar de kleine dingetjes die je opeens ziet terwijl je bezig bent, maken decoreren tot een feest. Hier moet nog een hartje; dit zou wit worden, maar maak ik rood; dit niet rood maar schilder ik zilver; als ik de hartjes bovenaan omkeer dan wijzen ze als puntjes heel mooi naar het paartje, etc., etc..
Wat is dat toch heerlijk, alle zorgen voorbij, al het werk dat nou eenmaal moet gebeuren (zoals bakken en vullen) achter de rug en dan sta je daar met die taart en al die mogelijkheden. Gelukkig had ik het bruidspaar al laten weten dat de schets slechts in grote lijnen de decoratie weergeeft. Want hoe het er echt uit moet komen te zien, weet je pas als je bezig bent. Als je de lagen op elkaar stapelt en opeens de mogelijkheden ziet. Heerlijk!
Natuurlijk vond ik het afleveren wel weer eng, en niet alleen door alle hobbels in de weg. Want ondanks dat ik het bruidspaar had verteld dat de decoratie nog iets anders kon worden, is het toch spannend wat zij er uiteindelijk van vinden. Ik heb helaas niet ‘live’ hun reactie kunnen zien, maar ik kreeg de volgende dag al een heel fijn bedankmailtje.
En dus kan mijn welverdiende (taart-)vakantie beginnen.
