Je merkt het misschien aan de klandizie in je winkel, sterker nog, misschien heb je de droom om jouw eigen taartdecoratiewinkel te openen moeten laten varen. Het kan dat je de deuren hebt moeten sluiten, of je merkt een enorme afname in bestellingen van taart op maat.
Wat merk ik nou van de crisis? Ik merk vooral dat de normen en waarden verschuiven in tijden van crisis. Iedereen moet zijn eigen broek ophouden en daar heeft verder niemand wat mee te maken. Iets voor een ander doen? Ja, misschien als er geld voor is, maar liever niet. Elkaar begrijpen? Alleen als het in het eigen straatje past, anders niet. Ik merk dat het me stoort. Het stoort me enorm dat we in een maatschappij leven waar we weinig tot niets van elkaar willen begrijpen en weinig of niets voor elkaar willen doen. Dat we veel meer dan anders onderscheid gaan maken in ‘wij’ en ‘zij’. Gaat het niet over zwarte piet, dan gaat het over borstvoeding en wanneer we dat gehad hebben gaat het over wel of niet doneren op giro 555.
Ik zie jullie fronsen…is dit iets voor MjamTaart!? Is dit niet een beetje zwaar allemaal? Nee, helemaal niet. Want juist door deze irritatie is er een leuke samenwerking tot stand gekomen. Voor de zomerstop heb ik contact opgenomen met de voedselbank in Barendrecht. Ik wilde al veel langer iets voor een ander doen. Maar door drukte (en schijnbaar weinig maatschappelijke irritatie) kwam het er maar niet van om dit een vervolg te geven. Totdat de vlam in de pan sloeg met de ‘zwarte pieten kwestie’. Wat voor een kant we met Nederland opgaan, in welke kwestie dan ook, laat ik in het midden, maar net zo goed als dat de tegenstanders van zwarte piet mij jeuk begonnen te geven, gingen de voorstanders qua normen en waarden er af en toe overheen. Ook jeuk dus. En toen dacht ik: de voedselbank! Ik ga ze weer mailen! Heel snel schakelen werd het, en voor ik het wist hadden we afgesproken om op twee datums in de maand te bakken voor kinderen die jarig zijn en het net even wat minder goed hebben dan een ander. Ik krijg de namen en leeftijden en verder mocht ik er van maken wat ik wilde. We spraken een vast aantal personen af per taart en een vaststaande vulling. Zo krijgt iedereen hetzelfde en dat is wel zo eerlijk.
Spannend vond ik het ook. Ik had al heel lang geen enkel laags taarten gemaakt en de uitdaging lag, op creatief gebied, voor mij open. Een paar dagen voor de eerste taart kreeg ik de kriebels… Argh, wat moet het worden? Wat maak je, wanneer je zo weinig weet? Moet ik niet meer gegevens vragen. Wat zal ik doen? Op mijn Facebook pagina de vraag gesteld wat een leuk thema zou kunnen zijn en omdat de eerste taart een dag voor Halloween zou worden opgehaald, heb ik dat thema gebruikt. Bij het ophalen heb ik ook wat bak mixen meegegeven. Ik had er zo’n goed gevoel bij!
Ik kreeg vrijwel meteen een reactie. De kinderen waren héél erg blij met hun taart, ze hebben er van genoten en de ouders waren heel dankbaar. Ook bij de volgende taart kreeg ik de terugkoppeling dat de mensen zo ontroerd en dankbaar waren. Nog steeds teer ik op dat gevoel dat ik iets voor die gezinnen heb kunnen doen. Ze hoeven niet te weten wie ik ben. Als ik er maar ben.
